Als Luisterkindwerker gaan we er vanuit dat jouw innerlijke wijsheid de antwoorden weet op jouw vragen. Dat jouw intuïtie de route weet van jouw leven.
Als je werkelijk voelt dat je iets te doen hebt in je leven, dan zal jouw eigen wilskracht, het Universum, jouw Engelen en Gidsen en de wereld om jou heen, je helpen om daar te komen. Stap voor stap.
Afgelopen juni wandelde ik 2,5 week door Noord- en Midden Frankrijk. Ik liep verder, daar waar ik 2 jaar geleden eerder had moeten stoppen vanwege een fysieke klacht. Vanaf het moment dat ik daar op 16 mei 2022 vertrok met pijn in m’n hart, terug naar Nederland, beloofde ik mezelf dat ik terug zou komen om verder te lopen en er alles aan zou doen om deze belofte na te komen. Afgelopen 1 juni was ik weer op deze plek.
Het was een regenachtige dag en met m’n backpack van 8 kilo op m’n rug, de regenbroek en -jas aan, liep ik met wandelstokken vanuit de Belgische Ardennen, de grens over naar Rocroi in Noord-Frankrijk. Rocroi, het stadje, dat twee jaar lang op m’n netvlies verscheen, als plek waar ik naar terug wilde keren. Het punt waar ik stopte, maar waar ik zeker de draad weer op zou pakken, om mijn grote wens om van Nederland naar Santiago De Compostella te lopen uit te laten komen.
Na een uur of drie door de stromende regen, liep ik zonder het te merken de grens over en veranderde de straatnaambordjes, de kentekens en de bebouwing. Een mooie constatering: met het overgaan van ‘de grens’ veranderde het natuurlijke landschap niet. Dat wat door mensenhanden was gemaakt wel.
Met het zien van de kerktoren van Rocroi in de verte, gebeurde er iets dat ik nog nooit eerder had ervaren. Het voelde alsof een deel van de tijd implodeerde. De 2 jaren die tussen 16 mei 2022 en 1 juni 2024 gezeten hadden, voelde ik inkrimpen, terwijl de waarde en de levenslessen ervan in mezelf integreerde. De dag van vertrek in Rocroi en de dag van aankomst in dit zelfde stadje 2 jaar later, werden daardoor als het ware aan elkaar gekoppeld. Alsof er geen tijd tussen had bestaan. De ervaring van toen, reeg zich aan het moment van nu. Met het grote verschil dat ik in mezelf nu tal van levenslessen en inzichten had geïntegreerd die ik had op mogen doen in de tussenliggende tijd.
Het waren 2 jaren waarin ik op verschillende lagen naar mijn fysieke klacht heb gekeken. Want ik wist dat deze klacht zich niet voor niets in mijn leven liet zien. Er zat een boodschap achter. Met behulp van verschillende therapeuten legde ik de weg af om inzichten te krijgen over hetgeen ik ervaarde in mijn lijf en om de pijn die ik had te laten verdwijnen. Zowel de reguliere- als alternatieve zorg heeft mij hierin enorm geholpen en ik voelde op dat moment dat de tijd implodeerde, dan ook een grote dankbaarheid voor al deze mensen en hulp die ik had mogen ontvangen.
Al die tussenliggende dagen hield ik mijn doel voor ogen. Droomde ik vaak letterlijk over mijn grote wens om weer te wandelen in de heuvels en de bergen. Visualiseerde ik dat ik vanuit Rocroi verder zou lopen en op een dag aan zou komen in Santiago de Compostella. Vroeg ik mijn Engelen en Gidsen om, letterlijk en figuurlijk, met mij mee te lopen. Ik stuurde het personeel van het Elisabeth Tweesteden Ziekenhuis, voordat ik in 5 dagen tijd naar hen toe zou lopen, om daar een operatieve ingreep te ondergaan, een brief om hen te bedanken voor de hulp die ze zouden gaan bieden, om mijn droom om weer in de heuvels en bergen te kunnen wandelen met bepakking, waar te maken.
Met wandelschoenen liep ik vorig jaar het ziekenhuis in en met een rolstoel (ik mocht de eerste 48 uur niet lopen), de wandelschoenen in m’n handen en het Caminho schelpje om mijn nek, brachten mijn lieve ouders me weer thuis. Maar wat er ook voor nodig was…. Ik wist dat ik daar zou komen, waar ik hoor te zijn. Op de Caminho (de weg) naar Santiago de Compostella.
